Van vrijdag 23 tot dinsdag 27 juni 2023 was ik in op Voghera Airport in Italië om mijn vliegtuig op te halen. Het weekend was er een meeting met andere (Europese) eigenaren van de Risen en kreeg ik de ’transition training’ op mijn vliegtuig. Het was super fijn dat ik met Edwin, eigenaar van de PH-0A0, kon meevliegen naar Voghera. De ochtend van de 23e zijn we vertrokken van Edwin’s thuisluchthaven in Seppe.
Op Voghera Airport (LILH) heeft Porto Aviation een grote hangar. Productie van de Risen gebeurd in hun fabriek in Cremella, maar de eindmontage gebeurd in Voghera evenals de eerste testvluchten van nieuwe vliegtuigen. Onderhoud aan de toestellen vind ook plaats op die luchthaven. Tijdens de meeting hadden de meeste aanwezigen dan ook hun onderhoudsbeurten gepland. Onderstaande foto is van hoe ik mijn Risen aantrof nadat ik met Edwin geland was op de luchthaven van Voghera.
Mijn vliegtuig leren kennen gebeurde in een aantal fasen. De eerste was taxiën. Anders dan de vliegtuigen waarin ik gelest heb heeft de Risen toe-brakes. Dat houdt in dat de pedalen waarmee het roer wordt bedient ook fungeert als rem. Ook stuurt de Risen met de remmen en heeft het geen voorwiel gekoppeld aan de bediening van het roer. Geen rocket-science, maar wel anders. Na het taxiën was de aborted take-off aan de beurt. Oftewel; alles doen was nodig is om op te stijgen, maar in plaats van snelheid verder op laten lopen en op te stijgen de take-off te annuleren. Er werd van te voren gewaarschuwd dat het toestel door de luchtstroom van de propeller fors naar links trekt, maar in de praktijk vond ik dat reuze meevallen. Het toestel recht op de baan houden voor een nette take-off -ik wil eigenlijk geen take-off gebruiken, maar opstijgen in zo’n zin forceren klinkt niet echt en opstijging is geen geen correct Nederlands woord- was dus goed te doen.
De derde fase was de eerste take-off en een stukje vliegen. Ook bij het opstijgen zijn zaken wat anders dan in de lesvliegtuigen. Mijn vliegtuig is wat sneller, maar vooral de handelingen na opstijgen zijn anders. Na opstijgen is het zaak om met voldoende snelheid hoogte te winnen. Daarna is het zaak om het landingsgestel in te trekken, te controleren of dat gelukt is, flaps omhoog te doen, propeller stand te veranderen en daarna kan ook wat vermogen teruggenomen worden. Het lessen was het flaps up en vol vermogen houden tot de gewenste hoogte. Onderstaande filmpje is te danken aan Edwin, die zo attent was om de eerste keer dat ik opsteeg in mijn vliegtuig op beeld vastgelegd heeft.
Na meerdere testvluchten met Alberto (eigenaar en ontwerper van Porto Aviation en de Risen) en later ook met Edwin was het tijd om een besluit te nemen voor de terugreis. De bedoeling was dat iemand anders met mij mee zou vliegen, maar dat liep op het laatst toch anders. Na overleg heb ik besloten toch terug te vliegen naar Nederland en dat alleen te doen. Ondanks dat ik alleen in het toestel zat was wederom Edwin zo vriendelijk om samen de route te plannen en te vliegen. Hij in zijn Risen en ik voor het eerst in een ‘echte vlucht’ in die van mij. Voor het eerst over de Alpen vliegen als relatief nieuwe piloot in een toestel wat ik nog niet zo goed ken leek mij geen goed idee. We namen dus de lange weg via Frankrijk en hadden een tussenstop ingepland in Noord-Frankrijk. Qua weer was dat ook beter, want in de ochtend was het goed weer in Zuid-Europa en vanaf de middag zou het in België en Nederland beter worden.
De eerste vlucht was naar de Toyes-Barberey luchthaven (LFQB) en de route was zoals bovenstaand. Edwin vloog voor mij (op ruime afstand) en links van de route. Ik vloog rechts van de route en iets lager. Het gemak van de autopilot heb ik ook echt kunnen ervaren in de Risen. Deze werkt bijzonder goed en maakt dat er ruim de tijd is om te genieten van het zicht en de radiocommunicatie. In Frankrijk hebben we goed kunnen lunchen in het restaurant bij de luchthaven, het vliegplan kunnen maken en indienen voor het laatste deel van de vlucht en daarna zijn we verder gevlogen.
De route naar Nederland ging via België. Het luchtruim is daar wat voller dan in Frankrijk en Duitsland en daarom was dat deel van de vlucht aanzienlijk lager. In Nederland zijn we, uiteraard met toestemming, door het luchtruim van Beek (Maastricht/Aachen Airport) en recht over de luchthaven gevlogen om daarna door te gaan richting Teuge.
Door de lange route via Frankrijk, een tussenstop (de Risen had die vlucht prima in één keer gekund overigens) met lunch was het een relatief lange dag, maar heel ontspannen. De Risen vliegt echt heerlijk makkelijk. Op hoogte en met autopilot aan is het ook totaal niet intensief. De terugvlucht was dan ook vooral genieten van de eerste echte vlucht, mijn eerste langere vlucht en het vliegtuig.